இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 9

ஜகன், "தெரியலே சித்தப்பா", என்று பதில் சொல்ல திணறியதை கண்டு, ஏதோ ஒரு விஷயத்தை மறைகிறான் என்று உணர்ந்தார். ஆனால் பெரிதாக எதுவும் ரியாக்ட் செய்யாமல், வத்சலாவை பார்த்து,

"நீங்களாவது, ஜான்சி கிட்டே பேசி பாக்குறீங்களா ?"

"ஐயோ, அவ கிட்ட என்னால பேசி ஜெயிக்க முடியுமா ? எந்த நேரத்துல அவளுக்கு ஜான்சினு பேர் வெச்சாங்களோ தெரியலே. ஜான்சி ராணி மாதிரி சண்டை போடுவா. டேய், ஜகன், நீயாவது இங்கே வந்ததுல இருந்து அவ கிட்டே பேசினியா ?"

"இல்லே மம்மி, நான் அவளை கூப்பிடல.", என்று செல்போனில் மூழ்கி இருந்த ஜகன் நிமிர்ந்து பார்க்காமலே பதில் சொன்னான்.

"ஏண்டா இப்படி பண்றே, அதான் எப்ப பாத்தாலும் போனும் கையுமா இருக்கியே. ஒரு போன் இல்லே, அட்லீஸ்ட் ஒரு மெசேஜ் போட்டு, இங்கே வந்து இருக்கேனு சொல்ல வேண்டியது தானே  ? அவ அப்பாக்காவது போன் பண்ணி சொல்லுடா."

"சரி, சரி. நான் அவளுக்கு மெசேஜ் போடுறேன்.", என்று முகத்தில் எரிச்சல் ரேகைகள் காட்டியபடி கத்தினான் ஜகன்.

"இப்படி தாங்க என்கிட்டே கத்துவான். நானும் இதோட ஒரு நூறு தடவை அவளை கூப்பிட்டு பேசுனு சொல்லிட்டேன், இன்னும் பேசுறேன்னு சொல்லிட்டே இருக்கான். ஆனா பேச மாட்டேங்குறான்."

"மம்மி, புலம்பாதே. நீங்களாவது அம்மாவுக்கு சொல்லுங்க சித்தப்பா, இப்ப நான் போன் பண்ணினா, உடனே அங்கே கிளம்பி வர சொல்லுவா. எனக்கு அங்கே போகவே பயமா இருக்கு."

"என்னடா சொல்றே, அவ உன் பொண்டாட்டி, அது உன் வீடு. அங்கே போக உனக்கு என்ன பயம் ?", என்றார் தாமு சித்தப்பா.

"அதெல்லாம் கரெக்ட் தான் சித்தப்பா. ஆனா அங்க போனா அவ பேசியே என்னை கொன்னுடுவா. அதுலே இருந்து தப்பிக்க தான் ஒரு மாசம் அவளை விட்டுட்டு இருக்கேன்னு சொல்றேன்."

"ஒரு மாசம் அவளை விட்டுட்டு இருந்தா மட்டும் எல்லாம் சரி ஆயிடுமா. நீ எப்ப திரும்ப போனாலும் அவ சண்டை போட தான் போறா."

"இல்ல சித்தப்பா, என்னை இதுக்கு மேல எதுவும் கேட்காதீங்க. ஒரு மாசம் கழிச்சு போறேன்.", என்று கீறல் விழுந்த ரெக்கார்டு போல சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தான் ஜகன்.

அதைக் கேட்ட தாமு சித்தப்பாவின் முகம் சற்று மாறுவதை கண்ட வத்சலா,

"நீங்க எதுவும் தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க. இவன் கொஞ்சம் டென்ஷன் ஆனா போதும், இப்படி தான் எடுத்தோம் கவுத்தோம்னு பேசிடுறான்."

"இல்லே...இல்லே...அதெல்லாம் பரவால்ல. சின்ன பையன் தானே."

"என்ன சின்ன பையனோ, கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு. இன்னும் சண்டை போடாம இதுங்களுக்கு குடும்பம் நடத்த தெரியல."

"சரி விடுங்க, எல்லாம் கொஞ்ச நாள்ல சரி ஆயிடும்."

"என்னவோ போங்க. அந்த கடவுளை தான் வேண்டிட்டு இருக்கேன். அவங்க அப்பா போனவுடனே நானும் போய் சேர்ந்து இருக்கனும். இதை எல்லாம் பாக்கணும்னு என் தலையெழுத்து."

"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க. இப்ப உங்களுக்கு என்ன குறை. எல்லாம் சரி ஆயிடும். தைரியமா இருங்க."

"இவனுக்கு ஒரு புள்ள பிறந்து, அதை பாத்துட்டா போதும் எனக்கு. சீக்கிரம் ஒரு பேரனோ பேத்தியோ பெத்து என் கைல கொடுத்தா நல்லா இருக்கும். அது ஒன்னு தான் இப்போதைக்கு எனக்கு இருக்குற ஒரே குறை."

"அதெல்லாம், நேரம் வரும்போது எல்லாம் நடக்கும். நீங்க கவலைப்படாதீங்க."

"சித்தப்பா...", என்று ஜகன் கூப்பிட்ட தொனியில் இருந்து அவன் ஜான்சியை ஏதோ போட்டுக் கொடுக்கும் மூடுக்கு செல்கிறான் என்பதை உணர்ந்தார் தாமு சித்தப்பா.

"என்னாடா ஜகன்..."

"எனக்கும் சீக்கிரம் குழந்தை பெத்துக்கணும்னு ஆசை தான் சித்தப்பா. ஆனா, அவளுக்கு என் மேலே கான்பிடன்ஸ் வந்ததுக்கு அப்புறம் தான் குழந்தைனு, கல்யாணம் ஆனா புதுசுலயே  ஸ்ட்ரிக்டா சொல்லிட்டா."

"அதென்னடா கான்பிடன்ஸ் கண்ராவினு சொல்றா. அவளுக்கு எப்போ உன் மேலே நம்பிக்கை வந்து எப்ப குழந்தை பெத்துக்கறது. இதெல்லாம் உங்க பர்சனல் விஷயம். முதல்ல இதை பத்தி எல்லாம், நீ வெளியே சொல்றதே தப்பு. குழந்தை பெத்துக்குற விஷயத்தில் எல்லாம் நான் மூக்கை நுழைக்க விரும்பல. ஆனாலும் சொல்றேன், ஒரு குழந்தைனு வீட்டுல இருந்தா இந்த மாதிரி உப்பு பெறாத மேட்டருக்கு எல்லாம் சண்டை போட மாட்டிங்க."

"என்ன பண்றது சித்தப்பா. இப்ப கொஞ்ச நாளா தான் என் மேலே கொஞ்சம் கான்பிடன்ஸ் வந்து இருக்குனு, குழந்தை பெத்துக்க பிளான் பண்றோம். அதுக்குள்ளேயே இப்படி ஒரு பிரச்சனை."

"ஜகன், உண்மைய சொல்லனும்னா, இது வரைக்கும் உங்களுக்குள்ளே என்ன பிரச்சனைன்னு எனக்கு புரியல."

"இதையே தாங்க நானும் சொன்னேன். என்ன விஷயம்னு உண்மைய சொன்னா தானே, நம்மளும் என்ன ஏதுன்னு கேக்க முடியும். இவன் பொய் ரொம்ப சொல்றாங்க.", என்று தன் புலம்பலை ஆரம்பித்தாள் வத்சலா.

"மம்மி, இப்படி நீயே என்னை எல்லார் முன்னாடியும் விட்டு கொடுத்திடு. அதான் யாரும் என்னை மதிக்க மாட்டேங்கிறாங்க."

"வேறே யாரு முன்னாடி நான் சொன்னேன். நம்ம தாமு சித்தப்பா முன்னாடி தானே சொன்னேன். நீ சித்தப்பா கிட்ட எல்லா உண்மையையும்  சொல்லு. அவங்க பாத்துப்பாங்க."

"நீ எல்லார் முன்னாடியும் என்னை விட்டு குடுத்து தான் பேசுறே மம்மி. கல்யாணம் ஆன புதுசுல கூட, ஜான்சி முன்னாடி என்னை அடிச்சே. அதான் அவளும் என்னை அடிக்குறா. கேட்டா...உங்க அம்மா கிட்ட அடி வாங்குற இல்ல, என் கிட்டேயும் அடி வாங்குனு சொல்றா."

அவ கேக்குறது நியாயம்தானே என்று நினைத்து மனதிற்குள் சிரித்தபடி, தாமு சித்தப்பா,

"நீங்க என்ன இருந்தாலும் வளர்ந்த பையனை கைநீட்டி அடிக்காதீங்க.", என்றார்.

"இல்லேங்க, ஏதோ ஒரு நாள் கோபத்துல கை நீட்டி இருப்பேன். அதை மனசுல வெச்சுட்டு இப்படி பேசி இருக்கா பாத்தீங்களா ?"

"அது மட்டும் இல்ல சித்தப்பா, அவளுக்கு எதுக்கு எல்லாம் கோபம் வரும்னே தெரியாது. ஒரு நாள் ஏதோ சண்டை வந்த போது,  இது எங்க அப்பா வாங்கி குடுத்த சோஃபா, நீ உட்கார கூடாதுன்னு அப்படியே  சோஃபாவில் உக்காந்துட்டு இருந்த என்னை கீழே தள்ளி விட்டுட்டா. அவங்க அப்பா வாங்கி குடுத்த டிவி, அதனாலே நீ டிவி பாக்க கூடாதுனு சொல்லுவா. அவங்க அப்பா வாங்கி குடுத்த எந்த பொருளையும் நான் தொடக்கூடாதுனு சொல்லுவா."

"என்னடா ஜகன் சொல்றே. நீங்க ரெண்டு பேரும் உபயோகப்படுத்துவதற்கு  தானே அவங்க அப்பா பொருள் எல்லாம் வாங்கி போட்டார். இந்த பொண்ணு இப்படி கேள்வி கேக்குறதுக்கு, அவங்க அப்பா எதுவும் வாங்கி கொடுக்காமலே இருந்திருக்கலாம்."

"அவங்க அப்பா வாங்கி குடுத்தா இப்படி சொல்லுவா. அதே நான் ஒரு பொருள் வாங்கி குடுத்தா, அதை பத்தி ஏதாவது குறை சொல்லிட்டே இருப்பா. அவளுக்கு நான் என்ன வாங்கி கொடுத்தாலும் அதுலே சாடிஸ்பை ஆக மாட்டா. ஒரு தடவை, அவளுக்கு ரெண்டு பவுனில் நெக்லஸ் வாங்கி குடுத்தேன். அதுக்கு என்ன சொன்னா தெரியுமா ?"

"என்னடா சொன்னா ?", என்றார் தாமு சித்தப்பா.

"இதுவே அவங்க அப்பாவா இருந்தா மினிமம் ஐஞ்சு இல்லே பத்து பவுனுக்கு தான் நகை வாங்கி கொடுத்து இருந்திருப்பார். உங்க குடும்பத்துல என்ன, இப்படி ஒரு பவுன் , ரெண்டு பவுனுக்கு நகை எல்லாம் வாங்குவீங்களானு, நம்ம குடும்பத்தையே கேவலமா பேசுவா."

"பாத்தீங்களா, என்ன கொழுப்பு இவளுக்கு. நம்ம குடும்பத்தையே கேவலமா பேசி இருக்கா."

ஜகன் சொல்வதை எல்லாம் நம்பலாமா வேண்டாமா என்று மனதில் நினைத்தபடி,

"அது சரி. ஜான்சி இப்படி எல்லாம் பேசி இருக்க கூடாது. அவளுக்கு நம்ம குடுமபத்திலே எப்படி நகை போடுவோம்னு பாக்கணும்னா, அவளை வந்து உங்க பார்வதி சித்தியை பாக்க சொல்லு. நாம் குடும்பத்திலே எப்படி எல்லாம் நகை வெச்சு இருக்கோம்னு அப்ப அவளுக்கு தெரியும்.", என்று கோபத்துடன் கூறினார்.

"அது மட்டும் இல்ல சித்தப்பா, அவ ஒரு தடவை பைவ் ஸ்டார் ரிசார்ட்க்கு கூட்டிட்டு போனேன். அங்கே போனதும் என்ன சொன்னா தெரியுமா சித்தப்பா ?"

"இவன் ஒருத்தன், எதுக்கு எடுத்தாலும் தெரியுமா தெரியுமான்னு கேட்டுட்டு இருக்கான். எங்களுக்கு எப்படிடா தெரியும், நீயே சொல்லு...", என்று சற்று எரிச்சல் நிறைந்த குரலில் கூறினாள் வத்சலா.

"சரி விடுங்க, அவன் எதோ எமோஷனல்லே அப்படி பேசுறான். நீ சொல்றா ஜகன்."

"இல்ல சித்தப்பா...அங்கே போயும் அந்த இடத்தை என்ஜாய் பண்றதை விட்டுட்டு, ஏதாவது குறை சொல்லிட்டே இருந்தா. அவங்க அப்பாவா இருந்தா இந்த மாதிரி சின்ன ரிசார்ட்டுக்கு எல்லாம் கூட்டிட்டு போக மாட்டாராம். எனக்கு புரியலே, என்னால முடிஞ்சதை செய்யுறேன். ஆனா அவளுக்கு எல்லாமே அவங்க அப்பா அம்மா தான். எந்த ஒரு விஷயமானாலும் அவங்க அப்பா அம்மா கிட்ட கேட்டுட்டு தான் நடக்கும்."

"சரி விடு. எல்லா பொண்ணுங்களும், அப்படி அப்பாவைக் கேட்டு தான் எதுவும் செய்வாங்க."

"அதில்ல சித்தப்பா, நான் நல்ல சம்பாரிச்சும், என்னை ஒண்ணுமே இல்லாதவன் மாதிரி ஃபீல் பண்ண வெக்கறா. அதான் நான் சீக்கிரம் நிறைய பணம் சம்பாரிச்சு, நம்ம குடும்பத்திலேயே பெரிய பணக்காரனா ஆகணும்னு இருக்கேன். இன்னும் ஒரு ஐஞ்சு வருஷத்துல நான் எப்படி பணக்காரனா ஆகுறேன்னு மட்டும் பாருங்க.", என்று கண்களில் வெறியோடு கூறினான்.

அவன் கண்களில் தெரிந்த வெறியை பார்த்து சற்று துணுக்குற்ற தாமு சித்தப்பா,

"அதெல்லாம் சரிதான் ஜகன். ஆனா சீக்கிரம் பணக்காரனா ஆகணும்னு ஏதாவது தப்பான வழியில போயிடாதே. ஜாக்கிரதையா இரு.", என்றார்.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 8

வத்சலா வீட்டிற்கு நேரில் வரச் சொன்னதின் காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று நினைத்தபடி கைனட்டிக் ஹோண்டாவை தூசி தட்டிக் கொண்டிருந்த தாமு சித்தப்பா, இன்னும் ஓரிரு வருடங்களில் அறுபது வயதை எட்டிப் பிடித்து விடுவார். இளம் வயதில் செய்த அசாத்தியமான தேகாப்பியாசம் அவர் தோள்களிலும் புஜங்களிலும் இன்றும் தெரிந்தது. பழைய நடிகர் ரங்காராவை நினைவுபடுத்தும் வகையில் உயரம், மெல்லிய பிரேமுடன் கூடிய மூக்கு கண்ணாடி, அந்த வயதிலும் அடர்த்தியான தலைமுடி, அதுவும் முழுவதுமாக நரைக்காமல் ஆங்காங்கே கருமையான முடிகள் தென்பட்டு சால்ட் அண்ட் பெப்பர் ஸ்டைலில் இருந்தன.

வாலண்டரி ரிட்டையர் ஆன பின்னரும் தனக்கென்று வாழ்க்கை நியமனங்களை வகுத்துக் கொண்டு தவறாமல் கடைபிடிப்பவர். இரவு எத்தனை மணிக்கு தூங்க சென்றாலும், அலாரம் வைக்காமலே காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து அடர்த்தியான மரங்களுக்கு இடையே உள்ள ஐந்து ஏக்கர் பரப்பில் இருந்த தன் பங்களாவின் தோட்டத்தை சுற்றி ஒரு மணி நேரம் வேர்க்க விறுவிறுக்க வாக்கிங் செய்வார். வாக்கிங் முடிந்த பின் குளித்து, பூஜை அறையில் சென்று அமர்ந்தார் என்றால் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் யாரும் அவரை அடுத்த அரைமணி நேரத்திற்கு தொந்தரவு செய்வதை அவர் விரும்ப மாட்டார். பூஜை முடித்து நெற்றி நிறைய திருநீறுடன் சட்டை அணியாமல் பங்களாவின் வாசலின் அருகில் இருந்த வராண்டாவில் பிரம்பு நாற்காலியில் அமர்ந்து அன்றைய செய்தித்தாள்களில் மூழ்கினால், சுமார் எட்டு மணி அளவில் சமையல்காரன் வேணு அவரின் அருகே பவ்யமாக வந்து ஐயா டிபன் ரெடி என்று கூறும்போது தான் நிமிர்வார்.

போர்டிகோவில் படகு போல நின்றிருந்த நீல நிற பி.எம்.டபிள்யு காரை, துடைத்துக் கொண்டிருந்த டிரைவர் பரமு, காரை துடைப்பதை நிறுத்தி விட்டு, சற்றே தயக்கத்துடன் கைனட்டிக் ஹோண்டாவை துடைத்துக் கொண்டிருந்தவரின் அருகே வந்து, ஐயா...நான் துடைக்கிறேங்க என்று மெலிதான குரலில் கூறினான்.

"வேண்டாம் பரமு, லேசா தானே தூசி இருக்கு. நான் பாத்துக்குறேன். "

"வெளியே எங்கேயும் போகனுங்களாய்யா ?"

"இங்கே பக்கத்துலதான் பரமு, அண்ணன் வீட்டுக்கு போயிட்டு வந்துடுவேன்."

"ஐயா, காரிலேயே போயிட்டு வந்துடலாங்கையா, உங்களை டூவீலர் ஓட்ட விடக்கூடாதுன்னு அம்மா ஸ்ட்ரிக்ட்டா சொல்லி இருக்காங்க.", என்று லேசாக குரல் நடுங்க சொன்னான் டிரைவர் பரமு.

"ஹீம், அதுக்கும் தடை போட்டுட்டாங்களா உங்க முதலாளியம்மா ?, இங்கே நாலு தெரு தள்ளி இருக்குற வீட்டுக்கு கூட சுதந்திரமா டூவீலரிலே என்னால போயிட்டு வர முடியாதா ?", என்று உரத்த குரலில் கோபத்துடன் கேட்டார்.

"அங்கே என்ன சத்தம் ?", என்று அதிகாரத் தோரணையுடன் வந்த தாமு சித்தப்பாவின் மனைவி பார்வதிக்கு மாநிறத்துக்கும் சற்று தூக்கலான நிறம். நீள்வட்ட முகத்தில் தீட்சண்யமான விழிகள். படிய வாரப்பட்ட அடர்த்தியான கூந்தல். கழுத்தில் சமஸ்தான காலத்து நகைகள் போல பகட்டான தங்க நகைகள் சரம் சரமாக தொங்கியது. கைகளிலும் காதுகளிலும் புது மோஸ்தரில் வளையல்கள் மற்றும் கம்மல்கள் மினுக்கிட்டன.

சற்று முன் இருந்த கோபம் எங்கே போனது என்று வியக்கும் வண்ணம் முகம் முழுக்க சிரிப்புடன் தாமு சித்தப்பா, "ஹி..ஹி.. அது ஒண்ணுமில்ல பார்வதி. வத்சலா போன் பண்ணி இருந்தாங்க. ஜகன் வந்திருக்கான் போல...ஏதோ அவசரமா பேசணும்னு வீட்டுக்கு வர சொன்னாங்க. அதான் போயிட்டு வந்துடுறேன்னு பரமு கிட்ட சொல்லிட்டு இருந்தேன்."

"நீங்க என்ன சொன்னீங்கன்னு கேட்டுட்டு தான் இருந்தேன். உங்களுக்கு பிரஷர் அதிகமா இருக்கு, அப்பப்ப மயக்கம் வேற வருது. இன்னும் உங்களுக்கு வாலிப வயசுன்னு நெனப்பா ?. டூவீலர் ஓட்ட கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லியிருக்கார் இல்லே. ஒழுங்கா கார்ல போயிட்டு வாங்க. பரமு நீ வண்டியை எடு, ஐயாவை வத்சலா அம்மா வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டு வந்துரு."

"சரிங்க அம்மா.", என்றபடி அவரசரமாக காரை நோக்கி ஓடினான் பரமு.

"சரி பார்வதி. நான் போய் என்ன விஷயம்னு கேட்டுட்டு வந்துடுறேன். நீயும் வேணும்னா வரியா ?"

"இல்லைங்க, எனக்கு இன்னைக்கு மாதர் சங்கத்தில ஒரு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு. என்னால வரமுடியாது. நீங்க போயிட்டு ஏதாவது அவசரம்னா சொல்லுங்க, நான் நேரே அங்கே வரேன்."

"நான் வேணும்னா அங்கே போயிட்டு, பரமுவை திருப்பி அனுப்பட்டுமா ?"

"வேண்டாம், மாதர் சங்கத்தில் இருந்தே எனக்கு வண்டி அனுப்பிடுவாங்க. நீங்க போயிட்டு பொறுமையா வாங்க. "

"சரி பார்வதி, நான் போயிட்டு போன் பண்றேன்.", என்றபடி காரில் ஏறினார் தாமு.

சரியாக பத்து நிமிட பயணத்தின் பின் வத்சலாவின் வீட்டின் முன் காரை நிறுத்திய பரமு, அவசரகதியில் இறங்கி வந்து காரின் பின் கதவை அந்தக் கதவுக்கு வலித்து விடுமோ என்கிற ரீதியில் மெதுவாக திறந்து லேசாக முதுகை வளைத்து குனிந்தவாறு பவ்யமாக நின்றான்.

காரில் இருந்து கம்பீரமாக இறங்கிய தாமு சித்தப்பா, வத்சலாவின் வீட்டின் உள்ளே நுழையும் முன்னரே, வத்சலா வாசலுக்கே ஒடி வந்து வாங்க வாங்க என்று உள்ளே அழைத்து சென்றாள்.

"டேய், ஜகன். இங்கே ஹாலுக்கு வா. தாமு சித்தப்பா வந்திருக்காங்க பாரு.", என்று பெட்ரூமில் படுத்து இருந்த ஜகனுக்கு குரல் கொடுத்தாள் வத்சலா.

"ஒரு நிமிஷம், நீங்க உக்காருங்க. இதோ வந்துடறேன்.", என்று கிச்சனில் நுழைந்தாள் வத்சலா.

மேஜை மேல் இருந்த ஆனந்த விகடனை புரட்டி கொண்டிருந்த தாமு சித்தப்பா சற்று நேரத்தில் ஜகனின் குரல் கேட்டு நிமிர்ந்தார்.

"வாங்க சித்தப்பா", என்றபடி அருகில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்தான்.

"என்னடா ஜகன், என்ன தீடீர்னு கிளம்பி வந்து இருக்கே. எல்லாம் ஓகே தானே ?"

"ஓகே தான் சித்தப்பா. இந்த ஜான்சி தான் கொஞ்சம் படுத்துறா."

"என்ன பிரச்னை. எதுவா இருந்தாலும் ஒரு போன் பண்ணி இருக்கலாம்ல ? இப்படி பொண்டாட்டியை தனியா விட்டுட்டு வரலாமா ?"

"ஐயோ, சித்தப்பா...நீங்களும் அம்மா மாதிரியே பேசுறீங்க. அவதான் என்னை வீட்டை விட்டு வெளியே அனுப்பிட்டா."

"அப்பிடி என்னதாண்டா சண்டை உங்களுக்குள்ளே ?", என்று தாமு சித்தப்பா கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே தட்டில் தோசையுடன் வந்தாள் வத்சலா.

"இந்தாங்க, சூடா தோசை சாப்பிடுங்க.", என்றபடி தாமு சித்தப்பாவிடம் தட்டை நீட்டினாள்.

"எதுக்கு, இப்போ தோசை எல்லாம்...", என்று சற்று தயக்கத்துடன் தட்டை வாங்கிக்கொண்டார் தாமு சித்தப்பா.

"ஜகன், சித்தப்பா கேக்குறாங்க இல்ல, என்ன நடந்துச்சுனு சொல்லுடா."

"என்ன சொல்றது சித்தப்பா, அவ எல்லாத்துக்கும் சந்தேகப்படுவா. சமைக்க மாட்டா. வீட்டு வேலை எல்லாம் நானே செய்யணும். உண்மைய சொல்லனும்னா நான் நல்ல தோசை சாப்பிட்டே ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு."

அடப்பாவி, கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி உங்க அம்மாகிட்ட போன் பேசும் போது கூட உனக்கு தோசை ஊத்தி கொடுத்ததாக சொன்னாங்க. இப்ப ரெண்டு வருஷமா நல்ல தோசை சாப்பிடலைனு சொல்றியே, என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டார்.

"சரி, அதெல்லாம் புதுசா கல்யாணம் ஆன எல்லார் வீட்டுலயும் நடக்குறது தான். கொஞ்ச நாள் ஆனா சரியாயிடும். அதுக்காகவே சண்டை போட்டே ?", என்றார்.

"இல்லே சித்தப்பா, அவளை கொஞ்சம் நாள் பிரிஞ்சு இருந்தா தான் அவளுக்கு புத்தி வரும். இன்னும் ஒரு மாசத்துக்கு நான் இங்கே இருக்க போறேன்."

"அதென்னடா, ஒரு மாசம் கணக்கு ?"

"எனக்கு ஒரு பிரேக் வேணும் சித்தப்பா. அவ கோபம் வந்தா என்னை போட்டு அடிக்குறா சித்தப்பா."

"என்னடா சொல்றே, அடிக்குறாளா ?. அவ கிட்ட அடி வாங்கிட்டு நீ சும்மா இருந்தியா ?. அவ அடிச்சா நீ திருப்பி ரெண்டு வெக்க வேண்டியது தானே."

"எனக்கு அவளை திருப்பி அடிக்குற அளவுக்கு தைரியம் இல்லை சித்தப்பா. எங்க அம்மா என்னை அப்படியே வளர்த்துட்டாங்க."

"இப்படி தாங்க, எல்லா பழியையும் என் மேலே தூக்கி போடுறான். ", என்று புலம்பும் தொனியில் கூறினாள் வத்சலா.

"டேய், உங்க பெரியப்பா எல்லாம் அந்த காலத்துலேயே, யார் தப்பு பண்ணினாலும் ஒரு அரை விடுவாங்க. அதை பாத்தாலே எங்களுக்கு எல்லாம் கன்னம் வலிக்கும். நான், உங்க அப்பா எல்லாமே பயப்படுவோம். நீ என்னடானா பொம்பளை கிட்ட அடி வாங்கிட்டு வந்து நிக்குறே."

"நல்லா கேளுங்க. நான் எவ்வளவோ சொல்லி பாத்துட்டேன்.", என்றாள் வத்சலா.

"டேய்  ஜகன், நான் வேணும்னா ஜான்சி கிட்ட பேசி பாக்கட்டா ?"

"வேண்டாம் சித்தப்பா. அவ உங்களை மரியாதை இல்லாம பேசிடுவா. ஏற்கனேவே நிறைய பேரை, நீங்க தேர்ட் பெர்சன்... எங்க விஷயத்திலே தலையிடாதீங்கன்னு சொல்லி அவமானப் படுத்தி இருக்கா."

"இவன் ஷேர் மார்கெட்லே ஏதோ ரெண்டு லட்சம் லாஸ் பண்ணிட்டானு அவளுக்கு கோபம். அதான் இப்படி கிடந்து குதிக்குறா ?", என்றாள் வத்சலா.

"என்னடா ஜகன், ரெண்டு லட்சம் விட்டுட்டியா ?"

"இல்லை சித்தப்பா...முதல்லே லாஸ் ஆச்சு. அப்புறம் அதை எல்லாம் திருப்பி எடுத்துட்டேன். அவளுக்கு நான் லோன் எதுவும் வாங்குறேனோன்னு சந்தேகம்."

"ஏன் அப்படி சந்தேகப்பட்டா ?"

"எனக்கு வந்த ஒரு மெசஜை பாத்துட்டு, நான் லோன் அப்ளை பண்ணி இருக்கேன்னு நினைக்குறா ?"

"அவ அப்பிடி ஏண்டா நினைக்குறா. நீ ரெண்டு லட்சம் தான் லாஸ் ஆச்சு, அதையும் திருப்பி எடுத்துட்டேன்னு சொல்றே. அப்புறம் ஏன் லோன் எடுக்குறேனு சந்தேகப்படுறா ?"

திரு திருவென்று முழித்தவாறு, "தெரியலே சித்தப்பா", என்று தலையை குனிந்தபடி சொன்ன ஜகனை, ரெண்டு லட்சத்துக்கு எல்லாம் அசருகிற ஆள் இல்லையே இவன். எதையோ நம்மிடம் இருந்து மறைக்கிறான் என்று மனதில் நினைத்தபடி ஜகனை ஒரு சந்தேகப் பார்வை பார்த்தார் தாமு சித்தப்பா.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 7

ஓ என்று பெருங்குரலெடுத்து அழுத வத்சலாவை என்ன சொல்லி சமாதானப்படுத்தலாம் என்று தெரியாமல் திகைத்து அமர்ந்திருந்தான் ஜகன்.

"ஏண்டா ஜகன், இவ்வளவு நடந்திருக்கு. என்கிட்டே ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருக்கலாம்ல ?"

"உன்கிட்ட சொல்லக் கூடாதுன்னு இல்ல மம்மி. எல்லாம் கொஞ்ச நாளிலே சரியாயிடும்னு நினைச்சு, உன்கிட்ட சொல்லலே."

"ஐயோ...இப்ப என்ன பண்றதுனே தெரியலையே."

"மம்மி...நீ இப்படி புலம்புவேன்னு தெரிஞ்சுதான், இத்தனை நாள் எதுவும் உங்ககிட்டே சொல்லாம இருந்தேன். நான் சொன்னா நீ கஷ்டப்படுவியேன்னு நினைச்சு தான் உன்கிட்ட நான் எதுவுமே சொல்லலே."

"அதுக்காக, இப்படி ஒண்ணுமே சொல்லாம இருந்துருக்கியேடா. உன்னை எவ்வளவு பாடா படுத்தி இருக்கா இவ."

"மம்மி, அவ அவங்க வீட்டுல ஒரே பொண்ணு. ரொம்ப செல்லம் குடுத்து வளர்த்து இருக்காங்க. அதான் இப்படி எல்லாம் நடந்துக்குறா. அவளை பத்தி எனக்கு நல்லா தெரியும். இப்போதைக்கு நாம, ஒன்னும் பண்ண வேண்டாம். நான் ஒரு மாசம் அவளை விட்டு தனியா இங்கே இருந்தா எல்லாம் சரி ஆயிடும். அவளுக்கு என்னை விட்டுட்டு இருந்தாதான் என்னோட அருமை தெரியும்."

"என்னடா சொல்றே. ஒரு மாசம் இங்க இருக்க போறியா ? அவங்க அப்பா அம்மா ரெண்டு பேரும் சேந்து என்னை ஒரு வழி பண்ணிடுவாங்க. ஒழுங்கா இன்னும் ரெண்டு நாளுலே கிளம்புற வழியை பாரு."

"அதெல்லாம் என்னால போக முடியாது. அங்கே போனா அவ என்னை திட்டுவா. சில நேரம் ரொம்ப கோபம் வந்தா என்னை அடிச்சிடுவா."

"தூ...இதை சொல்ல, உனக்கு கொஞ்சம் கூட வெக்கமா இல்லை. பொண்டாட்டி கிட்டே அடி வாங்குவேன்னு சொல்றியே."

"அமாம், சின்ன வயசுலே இருந்தே நீ என்னை மிரட்டி மிரட்டி வளத்துட்டே. அதான் எனக்கு தைரியமே இல்லாம போச்சு."

"ஆமாண்டா, எல்லாத்துக்கும் என்னை குறை சொல்லு. அப்புறம் ஏன், மத்த விஷயத்திலே எல்லாம் உனக்கு கோபம் மூக்குக்கு மேலே வருது. என்கிட்டே கோபப்படுறே. உன் தங்கச்சி வித்யாகிட்டே அப்படி கோபப்படுறே. நம்ம சொந்தகாரங்க எத்தனை பேரை நீ எடுத்தெறிஞ்சு பேசி இருக்கே. அந்த கோபத்தை எல்லாம், உன் பொண்டாட்டி கிட்டே காட்ட முடியாதா ?"

"மம்மி, நீ விட்டா பேசிட்டே இருப்பே. இப்ப நான் உன்கூட ஒரு மாசம் இருக்க முடியுமா முடியாதா ? முடியாதுனா சொல்லு, நான் ஏதாவது ரூம் பாத்துட்டு போயிடுறேன். இது என் அப்பா வீடு. எனக்கு உரிமை இருக்குனு நினைச்சுத்தான் இங்கே வந்தேன். உனக்கு பிடிக்கலைன்னா, நான் இப்பவே இங்கே இருந்து கிளம்பிடுறேன்."

"டேய், உன்னை யாருடா இங்கே இருந்து போக சொன்னா. மொதல்லே இந்த கோபத்தை குறை. இதெல்லாம் என் தலையெழுத்து. நான் சொன்னா நீ கேக்கவா போறே. உன்னை நான் ஒன்னும் சொல்லலே. உன் மனசுக்கு என்ன சரின்னு படுதோ அதை பண்ணு."

"தட்ஸ் குட். இப்ப தான் நீ என் பட்டு மம்மி. சரி, இப்ப எனக்கு கொஞ்சம் பசிக்குது, தோசை ஊத்தி தரியா மம்மி ?"

மகனுக்கு பசி என்று கேட்டதும், பதறியபடி வத்சலா,

"சரி, சரி , ஒரு பத்து நிமிஷம் வெயிட் பண்ணு. நான் தேங்காய் சட்னி அரைச்சிட்டு, சூடா தோசை ஊத்தி தரேன்."

சரியாக பத்து நிமிடங்களில், சூடாக இரண்டு தோசை, தேங்காய் சட்னி, மிளகாய் பொடி சகிதம் ஒரு தட்டில் ஏந்தியபடி, ஜகனிடம் நின்ற வத்சலாவை கவனிக்காமல் செல்போனில் எதையோ பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவனை, சற்று அதட்டும் தொனியில் அழைத்தாள் வத்சலா.

"டேய், ஜகன், இந்தா தட்டை பிடி. பசிக்குதுனு சொன்னியேனு அவசர அவசரமா தோசையை ஊத்தி கொண்டு வந்தா, சாப்பிடாம போனை நோண்டிட்டு இருக்கே. அப்படி என்னதான்டா அந்த போன்லே இருக்கு ?"

"சரி, சரி. உடனே ஆரம்பிச்சுறாதே உன் புராணத்தை.", என்றபடி தட்டில் இருந்த தோசையை வேகவேகமாக சாப்பிட ஆரம்பித்தான்.

"டேய், என்ன அவசரம். கொஞ்சம் மெதுவா சாப்பிடு. இப்படி எல்லாத்துலயும் அவசரப்பட்டு தான் பொண்டாட்டி கூட சண்டை போட்டுட்டு வந்து நிக்குறே."

"நான் சண்டை போடல, அவதான் என்னை வீட்டை விட்டு துரத்திட்டான்னு உனக்கு எத்தனை தடவை மம்மி சொல்றது."

"ஆமாம், நீ என்னிக்கு உண்மையை சொல்லி இருக்கே. இதுக்கு முன்னாடி சின்ன சின்ன பிரச்சனை வந்தபோது கூட, ஊருலே இருக்குற ஒரு சொந்தகாரங்க உனக்காக பேச வரலே. யாரை கேட்டாலும் உன்னை நம்ப முடியாதுனு கைவிரிச்சுட்டாங்க."

"அவங்களுக்கு எல்லாம் என் மேலே பொறாமை மம்மி. நான் நல்ல வேலைலே இருந்து கை நிறைய சம்பாரிக்குறேன். அதான், அவங்களுக்கு எல்லாம் என் மேலே பொறாமை."

"பேசாமே, உங்க தாமு சித்தப்பாவை கூப்பிட்டு பேசி பாக்கலாமா ஜகன் ?"

"தாமு சித்தப்பாவா ? எதுக்கு மம்மி. தாமு சித்தப்பா வந்து என்ன பண்ண போறாங்க."

"அவங்க தானேடா இங்கே பக்கத்துல இருக்காங்க, நீ வேற பெரியவங்க யாரு கிட்டேயும் சொல்லாம, அவளை தனியா விட்டுட்டு வந்துட்டே. நாளைக்கு எதுவும் பிரச்னை ஆச்சுன்ன என்ன பண்றது. நாம ஒரு வார்த்தை தாமு சித்தப்பாவை கூப்பிட்டு பேசி பாக்கலாம்ண்டா."

"நான் சொன்னா நீ கேக்கவா போறே. நீயே தாமு சித்தப்பாவை கூப்பிட்டு பேசிப் பாரு மம்மி"

"சரி, நான் கூப்புடுறேன். உனக்கு தோசை போதுமா,  இல்ல இன்னும் ஒன்னு ஊத்தட்டா  ?"

"இன்னும் ஒரு தோசை ஊத்திடு மம்மி."

வத்சலா கிச்சனுக்குள் நுழைந்து, தோசையை ஊற்றிய பின்னர் செல்போனை எடுத்து தாமு சித்தப்பாவின் நம்பரை தேடி அழைத்தாள். மறுமுனையில் சிறிது நேரம் ரிங் டோன் ஒலித்து பின் 'ஹலோ என்று தாமு சித்தப்பா என்கிற தாமோதரனின் குரல் கேட்டது.

"ஹலோ, நான் வத்சலா பேசுறேங்க."

"ஆங், சொல்லுங்க. நல்லா இருக்கீங்களா ?"

"நான் நல்லா இருக்கேங்க, ஜகன் வந்து இருக்கான். இப்பதான் உங்களை பத்தி பேசிட்டு இருந்தோம்."

"அப்படியா, என்ன திடீர்ன்னு வந்து இருக்கான். போன வாரம் நீங்க வீட்டுக்கு வந்தப்போ கூட ஒன்னும் சொல்லலியே."

"அவன் குணம் தான் உங்களுக்கு தெரியுமே. ஜான்சி கூட ஏதோ சண்டை போல. அவ ஜகன் தலையிலே தண்ணிய ஊத்தி வீட்டை விட்டு வெளியே போக சொல்லிட்டாளாம்."

"என்ன, தலையிலே தண்ணி ஊத்தி வெளியே அனுப்பிட்டாளா ?", என்று தாமு சித்தப்பாவின் குரலில் அதிர்ச்சி வெளிப்பட்டது.

"அவன் இன்னிக்கு முழுக்க கத கதையா சொல்றான். தாலியை கழட்டி இவன் மேலே வீசி இருக்காங்க அந்தப் பொண்ணு. அவன் பொண்டாட்டியை பத்தி சொல்றதை எல்லாம் கேட்டா எனக்கு மயக்கமே வருது. உங்க அண்ணன் இருக்கும் போது என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் சமாளிக்குற தைரியம் இருந்துது. இப்போ இவன் சொல்றதையெல்லாம் பாத்தா, இது எங்கே போய் முடியுமோன்னு பயமா இருக்குங்க."

நிலைமை கொஞ்சம் விவகாரமாய் போய் கொண்டு இருப்பதை உணர்ந்த தாமு, வத்சலாவிற்கு ஆறுதல் கூறும் தொனியில்,

"அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாது. நீங்க கவலைப்படாதீங்க. நாங்க எல்லாம் இருக்கோம் இல்லே."

"அந்த தைரியத்தில தாங்க நான் இருக்கேன். அவன் வந்து என்கிட்டே அழுததை நீங்க பாத்து இருக்கணுமே. சின்னக் குழந்தை மாதிரி தேம்பி தேம்பி அழுதுட்டு இருந்தான்."

"சரி நீங்க எதைப் பத்தியும் கவலைப்படாதீங்க, ஜகனை தைரியமா இருக்க சொல்லுங்க. எதுவா இருந்தாலும் பேசிக்கலாம்."

"சரி, நான் அவன்கிட்டே சொல்றேங்க."

"அவன் பக்கத்துல இருக்கானா ?"

"அவன் பக்கத்துல இல்லேங்க. நான் கிச்சனிலே இருக்கேன். ஜகன் பசிக்குதுனு சொன்னான். இப்பதான் தோசை ஊத்தி குடுத்துட்டு இருக்கேன்."

"சரி, சரி. அவன் சாப்பிடட்டும். நான் அப்புறமா அவனுக்கு போன் பண்ணி பேசுறேன்."

"நீங்க ஃபிரியா இருந்தா கொஞ்சம் வீட்டுக்கு வந்து அவன் கிட்டே பேசுறீங்களா ? அவன் என்ன மனசுல வெச்சுட்டு பேசுறான்னு எனக்கு தெரியலே.", என்று ஜகனுக்கு கேட்டுவிடக்கூடாது என்கிற மாதிரி சற்றே தாழ்ந்த குரலில் கூறினாள் வத்சலா.

"அப்படியா. சரி, நான் கொஞ்ச நேரத்துல கிளம்பி அங்கே வரேன்.", என்று கூறியபடி தன் கைனடிக் ஹோண்டாவை தூசி தட்டினார் தாமு சித்தப்பா.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 6

வத்சலா ஆத்திரத்துடன் உதட்டை கடித்து கண்களை உருட்டியபடி ஜகனை அப்படியே எரித்து விடுவது போல பார்த்தாள்.

"என்னடா சொல்றே, நீதான் வீட்டுலே எல்லா வேலையும் செஞ்சுட்டு இருக்கியா ?"

"ஆமாம் மம்மி, காலைல எழுந்து அவளுக்கு நான் தான் காபி போட்டு ரெடியா வெச்சு இருக்கணும். அவளுக்கு ஆஃபீசிக்கு லஞ்ச் கூட நான்தான் பேக் பண்ணி கொடுப்பேன். அவளை ஆஃபீசிலே காலைலே ட்ராப் பண்ணுவேன். சாயங்காலம் ஆஃபீசிலே இருந்து பிக்கப் பண்ணிப்பேன். இதை தவிர அவ யோகா, கிடார், டான்சனு ஏகப்பட்ட கிளாஸ் சேந்து வெச்சு இருக்கா. அதுக்கெல்லாம் நான் தான் டிரைவர் மாதிரி கூட்டிட்டு போயிட்டு வருவேன். இவ்வளவு ஏன், அவ துணியை கூட நான் தான் துவைச்சு, மாடிலே போய் காய போடுவேன். சாயங்காலம் காயப்போட்ட துணியெல்லாம் எடுத்தது வந்து மடிச்சு வெக்கறதுகூட என் பொறுப்பு தான். ", என்று தான் செய்யும் வேலைகளை அடுக்கிக்கொண்டே சென்ற ஜகனை கோபத்துடன் வத்சலா இடைமறித்தாள்.

"அடி செருப்பால, இதை எல்லாம் வந்து என்கிட்டே பெருமையா சொல்லிட்டு இருக்கியா. ஒரு ஆம்பளைன்னு சொல்லிக்குறதுக்கு உனக்கு வெக்கமா இல்லை. உன்னை ஒரு நாளாவது ஏதாவது வேலை செய்ய வெச்சு இருந்துருக்கேனா ?. இப்படி பொண்டாட்டிக்கு ஊழியம் செஞ்சுட்டு வந்து நிக்குறியேடா. உன்னை சொல்லி என்ன ஆகப்போகுது. இப்படி ஒரு வேலையும் செய்ய துப்பு இல்லாத ஒரு பொண்ண வளத்து வெச்சு இருக்காங்களே அவங்க அப்பா அம்மாவை சொல்லணும்."

"நீ வேற, அவளோட அப்பா அம்மாவை பத்தி பேசாதே. அவங்க ரெண்டு பேரும் எப்ப பாத்தாலும் வந்து வீட்ல உக்காந்துக்குவாங்க."

"இதென்னடா கதையா இருக்கு, அவங்க ஏன் வந்து உக்காருறாங்க. நான் ரெண்டு நாள் வந்து, உன்கூட இருந்தா முஞ்சியை தூக்குவா உன் பொண்டாட்டி. இதெல்லாம் எனக்கு நீ முன்னாடியே சொல்லி இருக்கலாம் இல்ல."

ஏன் முன்னாடியே சொல்லலை என்ற கேள்வியை சற்றும் பொருட்படுத்தாமல் ஜகன்,

"கொஞ்சம் இரு மம்மி, கதையை கேளு. அன்னிக்கு ஒரு நாள், நான் அப்பத்தான் ஆபீசிலிருந்து டயர்டா வீட்டுக்கு வந்தேன். உள்ளே வந்ததும் அவ கூலா என்கிட்டே வந்து, ஜகன், நைட் டின்னருக்கு கொஞ்சம் சப்பாத்தி மாவு பிசைந்து வெச்சுருன்னு சொல்றா. அப்படி சொல்லிட்டு அம்மாவும் மகளும் ஜாலியா டிவி பாத்துட்டு இருந்தாங்க. சரினு நானும் ஒரு வார்த்தை பேசாமே, டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்து சப்பாத்தி மாவு பிசைஞ்சுட்டு இருந்தேன். அதை பார்த்துட்டு என்னோட மாமியார் என்ன சொன்னாங்க தெரியுமா ? "

"என்ன சொன்னாங்க ?, அதையும் சொல்லித்தொல...", என்று எரிச்சலுடன் கூறினாள் வத்சலா.

"அவங்க, ஜகன் கொஞ்சம் சூடா பால் ஊத்தி சப்பாத்தி மாவை பிசைஞ்சிருங்க, அப்பத்தான் சப்பாத்தி சாஃப்டா இருக்கும்னு சொல்றாங்க. நீயே சொல்லு மம்மி, எந்த ஊர்ல இந்த மாதிரி மாமியார் மருமகன் கிட்டே சொல்ல முடியும். "

"ஹேங், நீ இருக்குற ஊரிலே தான் சொல்லமுடியும். அப்படி உன் மாமியார்காரி கேட்டும்  நீ வாயை தொறக்காம சும்மாதானே இருந்து இருக்கே. உனக்கு கொஞ்சம் கூட ரோஷம் இல்லையாடா ?"

'ரோஷம் இல்லையாடா' என்று வத்சலா கேட்ட கேள்வியையும் மீண்டும் ஒரு பொருட்டாகவே எடுக்காத ஜகன், ஒரு குழந்தைகுரிய ஆவலுடன் மேலும் கூற ஆரம்பித்தான்.

"இது கூட பரவால்ல மம்மி, ஒரு நாள் முக்கியமான ஒரு ஆபீஸ் வேலை உக்காந்து பாத்துட்டு இருந்தேன். அப்போ வந்து, ஜகன் எங்க டாடிக்கு நெய் ரோஸ்ட் தோசை ஊத்தி எடுத்துட்டு வான்னு ஜான்சி  என்கிட்டே சொல்றா. அப்படி சொல்றதையும் சொல்லிட்டு அவங்க அப்பாகிட்ட, டாடி, ஜகன் சூப்பரா தோசை சுடுவான்னு சொல்லறா. அதையும் கேட்டுட்டு அவங்க அப்பா கெக்கேபிக்கேன்னு சிரிக்கிறார். "

"அடப்பாவி, உன்னை எப்படி எல்லாம் வளத்தேன். கஷ்டப்பட்டு வளர்த்து, லட்சக்கணக்குலே செலவு செஞ்சு இன்ஜினியரிங் படிக்க வெச்சா, நீ என்னடானா மாமனாருக்கு தோசை சுட்டு குடுத்து சேவகம் செஞ்சுட்டு இருக்க."

"என்ன பண்றது மம்மி. வேலை செய்யறது கூட பரவால்ல. வீட்டுலே எனக்கு கொஞ்சம் கூட பிரைவசியே இல்லை."

ஆங்கிலம் சரியாக புரியாத வத்சலா, "அது என்னடா பிரைவசி ?"

"மம்மி, நான் பெட்ரூம்ல படுத்துட்டு இருக்கும் போது அவளோட அம்மா கதவை கூட தட்டாம நேரா உள்ளே வராங்க. உனக்கே தெரியும் இல்ல மம்மி, என்னோட பெட்ரூமுக்கு யார் வந்தாலும் பிடிக்காதுன்னு."

"ஆமாம், நானோ இல்லே வித்யாவோ உன் பெட்ரூம்குள்ளே வந்தாலே எரிஞ்சு விழுவே. இப்போ மாமியார்காரி வந்தா மட்டும் நீ ஒன்னும் சொல்லாமே, வாயை மூடிட்டு தானே இருக்குறே ?"

"ஏன் மம்மி, நீயும் இப்படி குத்திக்காட்டி பேசுறே. எல்லாம் என் தலைவிதி."

"தலைவிதி இல்லைடா, அதெல்லாம் நீ கொடுத்த இடம்தான். முதல்லே இருந்தே உன் மரியாதைய விட்டு குடுத்து இருக்க கூடாது."

"ஒரு விஷயம் சொன்னா நீ கண்டிப்பா என்னை திட்டுவே. ஆனாலும் பரவால்லே சொல்றேன். ஒரு நாள் நடுராத்திரி எழுந்து பசிக்குதுனு சொல்லி, பீட்ரூட் சப்பாத்தி சாப்பிடணும்னு க்ரேவிங்கா இருக்குனு சொன்னா. நான் அந்த நேரத்துலே எங்கே கடையிலே போய் வாங்கறதுனு, நானே ஆன்லைனிலே வீடியோ பாத்து அவளுக்கு பீட்ரூட் சப்பாத்தி பண்ணி குடுத்தேன்."

"அமாம், இதுக்கு உன்னை திட்டாம, கொஞ்சுவாங்களா ? பொண்டாட்டிக்கு நடு ராத்திரிலே சமைச்சு போட்டேன்னு வெக்கமில்லாம சொல்றே."

"உன்கிட்டே சொல்லாம வேறே யார் கிட்டே மம்மி சொல்ல முடியும்.", என்று லேசாக கம்மிய குரலில் ஒரு பிட்டை எடுத்து போட்டான் ஜகன்.

"அது சரி, நீ சொல்றதை எல்லாம் பாத்தா, இது இன்னைக்கு நேத்து நடந்தா மாதிரி தெரியலையே. உனக்கு கல்யாணம் ஆனதிலே இருந்தே, அவ இப்படித்தானே ஆட்டம் ஆடி இருந்திருப்பா ?"

"ஆமாம் மம்மி, கல்யாணம் ஆனதிலிருந்தே இப்படி தான் பிரச்சனை வந்துட்டு இருந்துது. நானும் கொஞ்ச நாள் ஆனா சரி ஆயிடும்னு பொறுத்துகிட்டு இருந்துட்டேன்."

"சரி, இப்போ என்ன ஆச்சுன்னு பொறுத்துக்க முடியாம அவளை தனியா விட்டுட்டு கிளம்புனே ?"

"அது வந்து மம்மி. உனக்கே தெரியும்லே, டாடி இருக்கும் போது கூட நான் ஷேர் மார்கெட்லே அப்பப்போ ஐநூறு ஆயிரம்னு சம்பாரிப்பேன். நீயும் டாடியும் கூட சூப்பர் ஜகன், உன்னோட அறிவு யாருக்கும் இருக்காதுன்னு சொல்வீங்கள்ல. டாடி கூட எனக்கு டெய்லி ஐநூறு ரூபாய் வரா மாதிரி பண்ணிகுடுடானு சொல்லுவாங்க இல்லை. "

பங்கு சந்தையில் ஒவ்வொரு நாளும் லாபம் சம்பாதிப்பது என்பது பெரிய நிறுவனங்களால் கூட முடியாத காரியம் என்பதை உணராத வத்சலா, "ஆமாண்டா கண்ணா, நீ தான் அப்பிடி சம்பாரிச்சு இருக்கியே.", என்று பெருமையுடன் ஆமோதித்தாள்.

"இப்பவும் நான் ஷேர் மார்கெட்லே டிரேடிங் பண்ணிட்டு இருக்கேன் மம்மி. அது ஜான்சிக்கும் நல்லா தெரியும்."

இவன் எதற்காக இப்படி பீடிகை போடுகிறான் என்று புரியாத வத்சலா, சற்றே எரிச்சலுடன், "சரி அதுக்கு என்ன இப்ப ?"

"அதுலே ஒரு ரெண்டு லட்சம் லாஸ் ஆச்சு மம்மி."

அதை கேட்ட வத்சலா, தீயை மிதித்தவள் போல துள்ளி இருக்கையில் இருந்து எழுந்தாள்.

"நாயே, ரெண்டு லட்சம் போயுடுச்சுனு கொஞ்சம் கூட பயம் இல்லாம சொல்றே. என்னங்க உங்க பையன் பண்ணிட்டு வந்து இருக்கறதை பாத்தீங்களா. இதையெல்லாம் பாக்க வேணாம்னுதான் என்னை விட்டுட்டு போய்ட்டிங்களா ?", என்று ஜகனின் தந்தை படத்திற்கு முன்பு சென்று உரத்த குரலில் அழுக ஆரம்பித்தாள்.

இந்த மாதிரி ஒரு ரியாக்ஷன் வத்சலாவிடம் இருந்து வரும் என்று சற்றும் எதிர்பார்க்காத ஜகன், "மம்மி, மம்மி அழாதே மம்மி. முதல்லே லாஸ் ஆச்சு, அப்புறம் நான் திரும்பவும் அந்த ரெண்டு லட்சத்தை சம்பாரிச்சுட்டேன்.", என்று ஒரு பொய்யை உதிர்த்தான்.

"டேய் ஜகன், உண்மையை சொல்லு, நிஜமா ரெண்டு லட்சம் திரும்ப வந்துருச்சா ? இல்லை பொய் சொல்லிறியா ?"

"ஆமாம் மம்மி, பொய் சொல்லலை. சத்தியமா வந்துருச்சு.", என்று சர்வசாதாரணமாக பொய் சத்தியம் போட்டான்.

"சரி ஜகன், இனிமேல் ஜாக்கிரதையாக இரு. அதுதான் பணம் வந்துருச்சே, அப்புறம் எதுக்காக உன் பொண்டாட்டி உன் கூட சண்டை போட்டா ?"

"அது வந்து மம்மி, அவ எதுக்கெடுத்தாலும் என்னை சந்தேகப்படுவா. எனக்கு ஒரு பேங்க்லே இருந்து லோன் வேணுமான்னு வந்த மெசேஜை பாத்துட்டு, நான் உண்மையாவே லோன் அப்ளை பண்ணி இருக்கேனு ரொம்ப திட்டிடா."

"அடிப்பாவி, இதுக்காகவா ஒரு பொண்ணு சண்டை போடுவா ?"

"அதுதான் எனக்கும் புரியலை மம்மி. நானும் எவ்வளோவோ சொல்லிப் பாத்துட்டேன். என்னை நம்ப மாட்டேங்குறா."

"ஆமாம், அவ என்னைக்கு மத்தவங்க சொல்றதை நம்பி இருக்கிறா. நீயாவது பேசி புரிய வெச்சு இருக்கலாம்லே. நீ ஏண்டா அவளை வீட்டுல தனியா விட்டுட்டு வந்தே. அவங்க அப்பா அம்மா என்னை கூப்பிட்டு சத்தம் போட்டா என்ன பண்றது ?"

"நானே வெளியே வரலே மம்மி. அவதான் என்னை அடிச்சு, என்னோட தலைலே தண்ணி ஊத்தி, வீட்டை விட்டு வெளியே போக சொல்லிட்டா ?"

"என்னடா சொல்றே, தலைலே தண்ணி ஊத்தி, வீட்டை விட்டு வெளியே தொரத்திட்டாளா ? என்ன பொண்ணுடா இவ. தாலி கட்டின புருஷன்னு உன்கிட்டே கொஞ்சமாவது மரியாதையை இருக்கா அவளுக்கு ?"

"நீ வேற, அவ தாலியையே எப்பவும் கட்ட மாட்டா. பாதி நேரம் கழட்டித்தான் வெச்சு இருப்பா. ஒரு நாள் எதோ சண்டை வரும்போது கீழே பார்க்கிங் ஏரியாலேயே தாலியை கழட்டி என் மேலே வீசிட்டா. அங்கே இருந்த எல்லாரும் பாத்துட்டு இருந்தாங்க."

"ஐயோ, இவன் வேற இப்படி ஒரு குண்டை தூக்கி போடுறானே, நல்ல குடும்பம்னு சொன்னதாலே தானே பொண்ணு எடுத்தோம். இப்ப நான் என்ன பண்ணுவேன்.", என்று மீண்டும் அழுகையை ஆரம்பித்தாள் வத்சலா.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 5

ஜகன் பெருமூச்சு வாங்க தன் மடியில் படுத்துக்கொண்டு , தேம்பி தேம்பி அழுவதை அப்படியே விக்கித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த வத்சலா செய்வதறியாது தவித்தாள். ஒரு வளர்ந்த ஆண்மகன் சாதாரணமாக தொட்டதெற்கெல்லாம் அழமாட்டான் என்ற எண்ணம் வத்சலாவிற்கு இருந்தாலும், ஜகன் அழுவது அவளுக்கு எதுவும் புதிதாக தெரியவில்லை. ஒரு தாயாக ஜகனை பற்றி வத்சலாவிற்கு நன்றாக தெரியும். ஜகன் ஏதாவது தவறு செய்து கையும் களவுமாக மாட்டிக் கொள்ளும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டால், அவன் கையில் எடுக்கும் முதல் ஆயுதம் அழுகை தான். கிளிசரின் கூட தேவைப்படாமல் நினைத்த நேரத்தில் குடம் குடமாக அழுது சாதிக்கும் திறமையில் ஜகன், கைதேர்ந்த நடிகர்களையும் மிஞ்சி விடுவான். 

இதையெல்லாம் நன்கு அறிந்த வத்சலா, இப்போ என்ன தப்பு பண்ணிட்டு இப்படி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணுகிறான் என்று மனதில் நினைத்தபடி இருந்தாலும், ஜகனை எதுவும் கேள்வி கேட்காமல் அழுது முடித்து அவனே சொல்லட்டும் என்று அவன் தலையை வருடியபடி அமர்ந்திருந்தாள். சிறிது நேரத்தில் ஜகனிடம் இருந்து குறட்டை ஒலி வருவதை உணர்ந்த வத்சலா அவனை எழுப்ப மனமில்லாமல் தானும் அப்படியே சோபாவில் சாய்ந்து கண்களை மூடி ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்படியே உறங்கிப்போன வத்சலாவை, கணீரென்று ஒலித்த காலிங் பெல் எழுப்பியது.

"எழுந்து உள்ளே பெட்ரூம்லே போய் படுடா கண்ணா", என்று ஜகனை எழுப்பிவிட்டு பின்னர் எழுந்து வாசலுக்கு சென்றாள்.

வாசலில், பக்கத்துக்கு வீட்டு கோகிலா. கோகிலாவுக்கு சுமார் ஐம்பது வயது இருக்கலாம். தலை நிறைய மல்லிகை பூவுடன், ஆகாய வண்ணப் பட்டுப் புடவையில், காதுகளில் அவள் வயதுக்கு சற்றும் சம்பந்தம் இல்லாத மாதிரி பெரிய ஜிமிக்கி அணிந்தபடி நின்றிருந்தாள். அவள் முழங்கை வரைக்கும் தங்க வளையல்கள் பளபளத்தன.

"வா கோகிலா, உள்ளே வா, என்ன விஷேசம் ? பட்டுப்புடைவை எல்லாம் கட்டி இருக்கே ?" என்று புன்னகைத்தபடி உள்ளே அழைத்தாள் வத்சலா.

"ஒரு கல்யாணத்துக்கு போயிருந்தேன் வத்சலாக்கா. உங்களை தான் ஆளையே பாக்க முடியலே. ரொம்ப பிஸியா ?", என்றபடி பட்டுப்புடவை சரசரக்க உள்ளே வந்தாள்.

"அதெல்லாம் இல்லே கோகிலா, எனக்கு வேலையே சரியா இருக்கு. நம்ம பக்கத்து வீட்டுலே வாடகைக்கு குடியிருக்குறவங்களுக்கு கொஞ்சம் பிளம்பிங் பெயின்டிங் வேலை நடந்துட்டு இருக்கு. அதை அப்பப்ப பாத்துட்டு சமையல் முடிக்கவே மத்தியானம் ஆயிடும். எனக்கு சாப்பிட்டதும் அட்லீஸ்ட் ரெண்டு மணி நேரமாவது தூங்கணும். நாலு மணி வரைக்கும் தூங்கி எழுந்து ஒரு காபி குடிச்சதும், வித்யா கிட்ட இருந்து போன் வந்துரும். அவ கூடவும் பேத்தி கூடவும் வீடியோ கால்லே பேசிட்டு, நைட் சாப்பிட்டு வேலையெல்லாம் முடிச்சிட்டு தூங்குறதுக்கு ராத்திரி எப்படியும் பத்து மணி ஆயிடும்."

"சரி சரி, அதான் நான் ரெண்டு மூணு தடவை வந்து பாத்தப்ப கூட நீங்க வீட்டுல இல்லை."

"என்ன ரெண்டு மூணு தடவை வந்தியா ?. எனக்கு தெரியவே தெரியாதே. நீ ஒரு போன் பண்ணி இருக்கலாம்ல, பக்கத்துக்கு வீட்டுலே வேலை எப்படி போகுதுனு பாத்துட்டு இருந்து இருப்பேன்."

"அதுசரி வத்சலாக்கா, அந்த வீடு துபாய்லே இருக்குற உங்க வீட்டுக்காரரோட தங்கச்சி பையன் தானே வாங்கினாங்க ?"

"ஆமாம், துபாய்லே இருக்குற விஷ்வா தான் வாங்கி இருந்தான். ஆனா, ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி ஜகன் கல்யாணத்தப்போ நாங்க அவங்க கிட்டே இருந்து வாங்கிட்டோம்."

"அப்பிடியாக்கா, அவங்களை நான் பார்த்து இருக்கேன். ஒரு தடவை உங்க வீட்டுக்கு வந்தப்ப கூட விஷ்வாவோட வைப் ரொம்ப நல்லா பேசிட்டு இருந்தாங்க. நான் ஒரு அரைமணி நேரம் தான் இருந்திருப்பேன். அதுக்குள்ளேயே இதை சாப்பிடுங்க அதை சாப்பிடுங்கனு எதாவது சாப்பிட குடுத்தேட்டே இருந்தாங்க. அவங்க பேர் என்ன வத்சலாக்கா ? நான் மறந்துட்டேன்."

"அதுசரி, நல்லா பேசிட்டு இருந்தா, சாப்பிட குடுத்தானு சொல்றே, இப்படி பேரை கூட மறந்துடுவியா ? அவ பேரு லலிதா."

"ஆமாம் அமாம், லலிதா. சே, எப்படி அவங்க பேரை மறந்தேன். என்ன செய்யறது வத்சலாக்கா, இப்ப எல்லாம் ரொம்ப ஞாபக மறதி ஆயிடுச்சு. எனக்கும் வயசாயிட்டே போகுதில்லை."

"நல்லா சொன்னே போ. உனக்கு என்ன மிஞ்சி மிஞ்சி போன ஒரு அம்பது வயசு இருக்குமா ? நீயே இப்படி சொன்னா எப்படி. எனக்கெல்லாம் அறுபது ஆக போகுது, அப்ப நானெல்லாம் என்ன சொல்றது."

"உங்களுக்கு என்னக்கா, இப்பவும் உங்களை பாத்தா அறுபது வயசுன்னு யாரும் சொல்ல மாட்டாங்க."

"நீ வேறே, அவரே போய் சேந்துட்டார். இனிமேல் பாக்குறதுக்கு நான்  எப்படி இருந்தா என்ன ?", என்ற வத்சலாவிற்கு லேசாக குரல் கம்மியது. விழியோரமாய்த் துளிர்த்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டாள்.

"கவலைப்படாதீங்க வத்சலக்கா, உங்களுக்கு இப்ப என்ன குறைச்சல். ஜகன் நல்ல வேலைலே கை நிறைய சம்பாரிக்குறான். வித்யாவும் சந்தோசமா தானே இருக்கா."

"அமாம், இந்தப் புள்ளைங்களுக்காக தான் நான் உயிரோடவே இருக்கேன்."

"அது சரி வத்சலக்கா, விஷ்வாவும் லலிதாவும் ஏன் அந்த வீட்டை வித்துட்டாங்க ?. ஏதாவது பிரச்சனையா?. நீங்க என்ன விலைக்கு வாங்கினீங்க ?", என்று கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே சென்றாள் கோகிலா.

இவளிடம் இதைப்பற்றி சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள் கண்டிப்பாக பொறாமைப்  படுவாள் என்று மனதிற்குள் நினைத்தபடி, 

"ஐயோ, மணி 4 ஆச்சு, வித்யா இப்ப கூப்புடுவா. ஜகன் வேற எழுப்பி விட சொல்லி இருக்கான். நாம அப்புறம் பேசலாம் கோகிலா", என்றபடி அவளை வீட்டில் இருந்து கிளம்பச் சொல்லும் தொனியில் வத்சலா கூறினாள்.

சிறிது நேரத்தில் கோகிலா சென்ற பின்னர், காபியை போட்டு எடுத்துக்கொண்டு ஜகனை எழுப்பினாள் வத்சலா.

"டேய், ஜகன். எழுந்திருடா, மணி நாலு ஆகப் போகுது."

சற்றே புரண்டு படுத்த ஜகன், "மம்மி, ஒரு 10 மினிட்ஸ் தூங்கிக்குறேன், ப்ளீஸ்..."

"சரி, காபியை இங்கே ஜன்னல் கிட்டே வைக்குறேன். மறக்காம எடுத்து குடி"

ஒரு ஐந்து நிமிடங்களில் காபியில் இருந்த வந்த நறுமணம் ஜகனின்  நாசிகளில் சென்று தாக்க, தனது தூக்கத்தை தியாகம் செய்து காபியிடம் நேசக்கரம் நீட்டினான் ஜகன்.

காபி குடித்து முடித்து, முகம் கழுவி லேசாக ஒப்பனை செய்துகொண்டு விசிலடித்தபடியே ஹால் சோபாவில் வந்து அமர்ந்த ஜகனை பார்த்து, இன்னும் கொஞ்சம் நேரத்துலே வித்யா கூப்புட்டுருவா. சரி, நீ ஹைதராபாத்திலே இருந்து கிளம்பறதுக்கு முன்னாடி வித்யாக்கு போன் பண்ணி சொன்னியாடா ?"

"அய்யய்யோ, சுத்தமா மறந்துட்டேன் மம்மி."

"என்னடா ஜகன், அவ உன் கூட பொறந்தவ தங்கச்சி அந்த ஊருலேயே இருக்கா. அவ கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு வரமுடியாதா உனக்கு ? அதுக்கும் உன்கிட்டே நான் பேசும்போது, கிளம்பறதுக்கு முன்னாடி மறக்காம அவளை கூப்பிட்டு சொல்லிடுனு சொன்னேன் இல்லை."

"ஆமாம், மம்மீ. எனக்கு இருந்த டென்ஷனிலே மறந்தே போயிட்டேன். சரி விடு, நான் அவள் கிட்டே பேசும்போது சொல்லிக்கறேன்."

"சரி, இரு இரு. போன் அடிக்குது. வித்யாதான் கூப்பிடுறா", என்றபடி வித்யாவின் வீடியோ கால் அழைப்பை வத்சலா எடுத்தாள்.

"சொல்லு வித்யா", என்று செல்போன் திரையில் தெரிந்த வித்யாவிடம் சொன்னது தான் தாமதம்.

"என்னம்மா, ஜகன் உனக்கு போன் பண்ணினானா ? நேத்துல இருந்து அவனுக்கு நான் போன் பண்ணிகிட்டே இருக்கேன். அவன் போனை எடுக்க மாட்டேங்குறான்"

"அதை ஏண்டி கேக்குறே, அவன் இன்னிக்கு காலைலே, அங்கே இருந்து கிளம்பி திருச்சி வந்துட்டான், இதோ பக்கத்துலே உக்காந்து இருக்கான். நீயே பேசு.", என்றபடி ஜகனிடம் போனை குடுத்தாள் வத்சலா.

முகம் சிவந்து கோபத்துடன் ஜகனை திரையில் பார்த்த வித்யா, "ஜகன், உனக்கு எத்தனை தடவை போன் பண்றது. நேத்து ஸ்கூல் விட்டு வந்ததிலே இருந்து ஜனனி, மாமா கிட்டே ஸ்கூல்லே ப்ரைஸ் வாங்கினதை காட்டணும்னு சொல்லிட்டே இருந்தா தெரியுமா ?"

"சாரி வித்யா. ஜான்சிகூட ஒரு பெரிய சண்டை. அதான் போன் எடுக்கலை."

"ஆமாம், அவ கூட உனக்கு என்னைக்கு தான் சண்டை இல்லை. அவளுக்கு என்னையும் அம்மாவையும் தான் பிடிக்காது. உன் கூடவாது சண்டை போடாமே ஒழுங்கா இருக்கலாம்லே ?"

"சரி அதை விடு, ஜனனிக்குட்டி என்ன பண்றா ?, அவ கிட்ட போனை குடு."

"ஜனனி, இங்க வா, வந்து மாமாகிட்ட பேசு"

"ஹலோ, மாமா. நேத்து ஏன் நீங்க போன் எடுக்கவே இல்லை ?", என்று மழலைக் குரலில் ஜனனி கேட்டாள்.

"ஜனனிக்குட்டி...அது வந்துடா...மாமா நேத்து கொஞ்சம் வேலைலே பிஸியா இருந்தேன்னா, அதான் போனை எடுக்கலே. நான் உனக்கு ஒரு ரிமோட் கார் வாங்கி வெச்சு இருக்கேன். நெக்ஸ்ட் வீக் உனக்கு கொண்டு வந்து தரேன் என்ன."

 இப்படியாக சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்த பின்னர்,

"சரி வித்யா, நீ போய் ஜனனிக்கு சாப்பிட ஏதாவது  குடு. நான் நாளைக்கு கூப்பிடுறேன்.", என்றாள் வத்சலா.

"சரிம்மா, நாளைக்கு பேசலாம்.", என்றபடி இணைப்பை துண்டித்தாள் வித்யா.

தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டதை உறுதி செய்த வத்சலா, ஜகனிடம் திரும்பி,

"டேய் ஜகன், உண்மையை சொல்லு. அப்படி என்னதான்டா நேத்து நடந்தது ?"

அந்தக் கேள்வி வத்சலாவிடம் வந்த அடுத்த நொடியில், ஜகனின் கண்கள் இன்ஸ்டண்டாக குளமாகியது.

"ஜான்சி எப்பவும் என்னை ரொம்ப டார்ச்சர் பண்ணிட்டே இருக்கா மம்மி. நான் தான் வீட்டுல அவளுக்கு எல்லா வேலையும் செய்றேன் தெரியுமா ?", என்று தேம்பியபடி பேச ஆரம்பித்தான்.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 4

ரொம்ப நாட்களுக்கு பின்னர் திருச்சியில் மழை நன்றாக பெய்திருந்தது. காலையில் இருந்து பெய்த மழை காற்றுக்கு லேசான குளிரை கொடுத்திருந்தது. ஏர்போர்ட்டை விட்டு வெளியே வந்த ஜகன் வீட்டிற்கு செல்வதற்கு டாக்ஸி புக் செய்து காத்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் அவனது தோளில் யாரோ கை வைத்து தட்டுவதை உணர்ந்து திரும்பினான். ஜகனுடைய பள்ளித்தோழன் அருண் சிரித்தபடி நின்று கொண்டிருந்தான். சுமார் ஆறடி உயரத்துடன் பாலிஷ் செய்யப்பட்ட கோதுமை நிறத்தில் ஆஜானுபாகுவாக நின்றிருந்தவனின் திரண்ட புஜங்களில் ஜிம்மிற்கு சென்று செய்த உடற்பயிற்சியின் பலன் தெரிந்தது. ப்ளூ நிற ஜீன்சும், கட்டம் போட்ட கார்டுராய் ஷர்ட்டும் அணிந்து, ரோமக் காடாய் மண்டிய மார்பில் ஐந்து பவுன் தங்கச்சங்கிலி மினுமினுத்தபடி நின்றிருந்த அருணின் கண்களில், அப்பாவின் அபிரிதமான பணபலத்தால் மாதம்தோறும் கணிசமாக கிடைக்கும் பாக்கெட் மணி கொடுத்த தைரியம் தெரிந்தது.

"என்னடா ஜகன், இப்போ எதுவும் லீவு நாள் கூட இல்லேயே. திருச்சி பக்கம் வந்து இருக்கே ?"

"ஆமாண்டா, வீட்டுலே வைப் கூட ஒரு சின்ன பிரச்னை, அதான் அம்மா கூட கொஞ்ச நாள் இருந்துட்டு போகலாம்னு வந்தேன்."

"ஓ அப்படியா,  சரி வாயேன், அப்பிடியே ஒரு காபி சாப்பிட்டிட்டு பேசலாம்."

"ஓகே, வா போலாம். எனக்கும் டாக்ஸி வர எப்படியும் ஒரு பதினைஞ்சு நிமிஷம் ஆகும்."

அருகில் இருந்த கடையில், காபி வாங்கி வந்த அருண், ஜகனிடம் அதை கொடுத்தபடியே,

"என்னடா ஜகன், இப்படி  வெயிட் போட்டுட்டே. ஏன் இப்ப எல்லாம் நீ ஜிம் பக்கமே போறதில்லையா ?"

"எங்கடா, எனக்கு இருக்குற ஸ்ட்ரெஸ்லே எதுவுமே ஓடமாட்டேங்குது. இதுலே ஜிம்முக்கு நான் எங்கே போறது. ஜிம் போறதெல்லாம் நிறுத்தி ரொம்ப நாள் ஆச்சு. அதை தவிர நான் ஜிம்முக்கு போய் தான் ஒரு பொண்ணுகிட்ட நிறைய பணம் குடுத்து ஏமாந்துட்டேன்."

"என்ன, நீ ஒரு பொண்ணுகிட்ட ஏமாந்துட்டியா ?. அதுனால தான் உன் வைப் கிட்டே பிரச்சனையா ?"

"அதெல்லாம்  பெரிய கதைடா, இன்னொரு நாள் விவரமா சொல்றேன். பேசிக்கலி அவளுக்கு ரொம்ப திமிர். எதுக்கெடுத்தாலும் சந்தேகப்பட்டு என்னை கேள்வி கேட்டுட்டே இருப்பா. என்னால ஆபீஸ் வேலைலே கூட போகஸ் பண்ண முடியலே. அதான் அவ தொல்லையிலே இருந்து ஒரு பிரேக் கிடைக்கட்டுமேனு அங்கே இருந்து கிளம்பிட்டேன். டேய் இந்த விஷயம் எல்லாம் யாருக்கும் தெரியாது. நீ பாட்டுக்கு யாருகிட்டயாவது சொல்லி வெச்சுறாதே."

"நான் யாருகிட்டடா சொல்லப் போறேன். எதுக்கும் பாத்துடா, எதுவா இருந்தாலும்  கொஞ்சம் யோசிச்சு செய். இப்படி எல்லாம் திடீர்னு வீட்டை விட்டு வெளியே வரது என்னமோ எனக்கு சரியா படல."

அவனுடைய அட்வைஸால் கொஞ்சம் எரிச்சல் அடைந்த ஜகன்,

"சரி, எனக்கு டாக்ஸி இப்போ வந்துடும். நாம அப்புறமா மீட் பண்ணி பேசலாம் என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தான்."

சரியாக ஐந்து நிமிடங்களில் டாக்ஸி வரவும் ஏறி அமர்ந்து, செல்போனை எடுத்து ஜான்சியிடம் இருந்து ஏதாவது மெசேஜ் வந்திருக்கிறதா என்று பார்த்து கொண்டான். அவளிடம் இருந்து மெசேஜ் எதுவும் வராததை கண்டு, அவ வீம்பு புடிச்சவ, அவளாக எந்த பிரச்சனை என்றாலும் இறங்கி வர மாட்டாள் என்று மனதிற்குள் கருவிக் கொண்டான். 

டாக்ஸி திருச்சி ஏர்போர்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்து NH336 சாலையில் வேகம் எடுத்து, சரியாக பிஷப் ஹீபர் பள்ளியை கடந்து செல்கையில், செல்போன் ஒலித்தது. ஜான்சியிடம் இருந்துதான் அழைப்பு வருகிறதா என்று சற்று அவசரமாக போனை எடுத்து, மம்மி என்று திரையில் தோன்றிய எழுத்துக்களை பார்த்து சற்று சலிப்புடன் எடுத்தான்.

"சொல்லு மம்மி"

"என்னடா, திருச்சி வந்துட்டியா ?"

"இப்பதான் வந்தேன். இன்னும் ஒரு 20 நிமிசத்துல வீட்டுக்கு வந்துடுவேன்."

"ஏண்டா, வந்ததும் ஒரு போன் பண்ணி சொல்லி இருக்கலாம்லே. என்னடா போனே வரலேன்னு பாத்துட்டு இருந்தேன். நீ எதாவது சாப்பிட்டியா ? "

"இல்லே மம்மி, இன்னும் எதுவும் சாப்பிடலே. ஏர்போர்ட்லே அருணை பார்த்தேன், அவன் கூட ஒரு காபி குடிச்சேன். அவன் கூட பேசிட்டு இருந்ததுலே, உனக்கு போன் பண்ண மறந்துட்டேன்."

"அந்த அருண் பய சகவாசம் வேண்டாம்னு உனக்கு எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன். அவன் கூட சேந்து தான் நீ கெட்டு போறே."

"நீ கொஞ்சம் சும்மா இரு மம்மி. உனக்கு அவனை முதல்லே இருந்தே புடிக்காது. அதான் இப்படி பேசுறே. அவன் பெரிய பணக்காரன், அப்படிப்பட்ட ஆளுங்களை எல்லாம் நான் பகைச்சுக்க மாட்டேன். எப்போ பணம் தேவைனாலும் ஒரு போன் பண்ணினா போதும் நேர்லே வந்து குடுப்பான். அதனாலே நீ அருண் கிட்டே பேசக்கூடாதுனு எல்லாம் சொல்லாதே. நானே ஜான்சியோடா தொல்லை தாங்க முடியாமத்தான் இங்கே வந்தேன். இப்ப பார்த்தா, உன் தொல்லை இன்னும் பெருசா இருக்கும் போல இருக்கு."

"ஆமாண்டா, உனக்கு நான் என்ன சொன்னாலும் தொல்லையாதான் இருக்கும். பொண்டாட்டியை அடக்கி குடும்பம் நடத்த உனக்கு துப்பு இல்லை. உன் கோபத்தை எல்லாம் என்கிட்டே காட்டு. அந்த மகாராணி பண்ற கூத்தை எல்லாம் பாத்துட்டு நீ சும்மா தானே இருக்க. அவளை ஒரு வார்த்தை கேட்க உனக்கு தைரியம் இருக்கா ?"

"மம்மி இப்போ நான் வீட்டுக்கு வரட்டுமா வேண்டாமா ?. இப்படியே பேசிட்டு இருந்தீன்னா, அடுத்த பிளைட் பிடிச்சு ஹைதராபாதுக்கே போயிடுவேன்."

"சரிப்பா, உன் பொண்டாட்டியை நான் ஒன்னு சொல்லிட்டா உனக்கு கோபம் பொத்துக்கிட்டு வந்துடுமே. நான் வாயே திறக்கலே. நீ ஒழுங்கா வீட்டுக்கு வந்து சேரு."

"சரி, போனை வெச்சிடுறேன். ", என்று சற்று சலிப்பு தோய்ந்த குரலில் அழைப்பை துண்டித்தான். 

இந்த சம்பாஷணையை லேசாக புன்னகைத்தபடி ரசித்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த டாக்ஸி டிரைவர் ரியர்வியூ மிர்ரரில் ஜகனை பார்த்தார். அவர் முகத்தில் ததும்பிய புன்னகையை கண்டு எரிச்சல் அடைந்த ஜகன், அவரை கண்களாலேயே எரிப்பது போல ஒரு முறை முறைக்க, அந்த பார்வையின் உக்ரத்தை தாங்க முடியாமல் ட்ரைவர் உடனே கண்களை சாலையில் செலுத்தினார். சுமார் இருபது நிமிடம் திருச்சி ட்ராபிக்கில் ஊர்ந்து வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்த ஜகன், முன் கேட்டை திறந்து வீட்டின் உள்ளே சென்றான். மம்மீமீமீ என்று உச்சஸ்தாயியில் கூப்பிட்டுக் கொண்டே ஹாலில்  நுழைந்தான்.

"ஏண்டா இப்படி கத்துறே ?", என்றபடி கிச்சனில் இருந்து வெளியே வந்தாள் ஜகனின் தாய் வத்சலா. சுமார் அறுபது வயதை எட்டிப்பிடிக்க காத்திருக்கும் வத்சலாவிற்கு, தீர்க்கமான முகம், நெற்றியில் லேசான விபூதி தீற்றல், சராசரிக்கும் சற்றே குறைவான உயரம், மாநிறம், மெலிந்த உடல் மற்றும் லேசான கவலையுடன் கூடிய கண்கள். அவ்வப்போது வலது பக்க மூக்குத்தியில் இருந்த சிறிய வைரத்துணுக்கு லேசாக கண்ணைச் சிமிட்டியது.

"ரொம்ப பசிக்குது மம்மி, சாப்பிட என்ன வெச்சு இருக்கே ?"

"கொஞ்சம் இருடா. சூடா இருக்கட்டுமேன்னு உன்கிட்டே போன்லே பேசினத்துக்கு அப்புறம் தான் குக்கர்லே அரிசி வெச்சேன். இன்னும் ஐஞ்சு நிமிசத்துல அடங்கிடும். நீ குளிச்சிட்டு வா சாப்பிடலாம்."

உணவு தயாராக இருந்தால் உடனே சாப்பிட்டு இருக்கலாமே என்ற நினைப்பில் இருந்த ஜகன், குளிச்சிட்டு சாப்பிடலாம் என்று கூறிய தன் மம்மியை சற்று கோபத்துடன் பார்த்து பின்னர், சரி ஒரு குயிக் குளியல் போட்டுருவோம் என்று தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டான். பத்து நிமிடங்களில் குளித்து விட்டு வந்த ஜகனின் உதடுகளில் ஒரு ஹம்மிங். டைனிங் டேபிள் மீது சூடாக வைத்திருந்த பாத்திரங்களில் இருந்து வந்த ஸ்மெல் சுண்டி இழுத்து அவன் பசியை மேலும் தூண்டியது.

"ஜகன், வந்து உக்காருடா. சாப்பிடலாம்."

"நீ சாப்பிட்டியா மம்மி  ?"

"இன்னும் இல்லைடா, நீ முதலே சாப்பிடு. உனக்கு எடுத்து வெச்சுட்டு நான் சாப்பிடுறேன்."

அந்த பதிலில் பெரிதாக அக்கறை காட்டாத ஜகன், சரி எடுத்து வை. ரொம்ப பசிக்குது என்று கூறியபடி டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்தான். சூடாக தட்டில் வைக்கப்பட்ட சாதம், முள்ளங்கி சாம்பார் மற்றும் உருளைக்கிழங்கு பொரியலை எல்லாவற்றையும் கலந்து வாயில் போட்டவன், உடனே...

"மம்மி, இப்படி நல்ல சாப்பாட்டை சாப்பிட்டு எத்தனை நாளாச்சு தெரியுமா ?"

"தேடி தேடி பொண்ணு பாத்து உனக்கு கட்டி வெச்சோம். இப்படி வாய்க்கு ருசியா சமைக்க கூட தெரியாத ஒருத்தி உனக்கு வந்து அமைஞ்சு இருக்கா. என்ன பண்றது எல்லாம் நம்ம நேரம்."

"இல்லை மம்மி, அவ சமைச்சானா ரொம்ப நல்லா இருக்கும். நாங்க ரெண்டு பெரும் வேலைலே பிஸி. அதான் அவ சமைக்க மாட்டேங்குறா."

"என்ன சொன்னாலும், உன் பொண்டாட்டியை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டியே ? நீயேதான் என்கிட்டே சொன்னே சமையல் எல்லாம் நீ தான் பண்ணி குடுக்குறேன்னு."

அதற்கு மேலே பேசினால் எங்கே ஜகன் சரியாக சாப்பிடாமல் எழுந்துவிடுவானோ என்ற பயத்தில், மேலும் ஜான்சியைப் பற்றி எதுவும் வத்சலா பேசவில்லை. சாப்பிட்டு முடித்து ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து இருந்த ஜகனிடம் மெதுவாக பேச்சை ஆரம்பித்த வத்சலா,

"அப்படி என்னதான்டா ஆச்சு ஜகன். ஏன் சண்டை போட்டுட்டு உன் பொண்டாட்டியை தனியா விட்டுட்டு வந்தே ?"

இப்படி ஒரு கேள்வியை வத்சலா கேட்டதும் தான் தாமதம், திருச்சி கல்லணையில் இருந்து திறந்துவிட்ட தண்ணீர் போல, உடனடியாக கண்கள் முழுக்க கண்ணீருடன் மம்மீமீமீ என்று கூறி அழ ஆரம்பித்தான்.

தொடரும்...

இரகசியத்தின் விலை, பாகம் 3

வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த ஜகனின் மனம் விரக்தியாலும் வெறுப்பாலும் கொதித்தது. உடம்பு முழுவதும் ஆத்திரம் தீ மாதிரி பற்றிக்கொண்டாலும் அதை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு, அந்த இரவின் அமைதியுடன் கூடிய வெறிச்சோடிய தெருவில் அவனது காலடிகள் எவ்வித நோக்கமும் இல்லாமல் சற்றே மெதுவாக முன்னேறி நடந்தது. ஜான்சியுடனான வாக்குவாதத்தின் தீவிரம் அவனைச் சுற்றி ஒரு போர்வை போல கனமாக சூழ்ந்து இருந்தது. தெரு ஓரத்தில் அந்த நேரத்தில் கூடி மாநாடு போட்டுக்கொண்டிருந்த நாய்கள் காலடி தடம் கேட்டு, லேசான உறுமலுடன் ஜகனை நோக்கின. பின்னர் அடிக்கடி அந்தத் தெருவில் பார்த்து தெரிந்த முகம் என்பதை உணர்ந்து உறுமலை நிறுத்தி லேசாக வாலை ஆட்டிய பின்னர், தங்கள் மாநாட்டை தொடர்ந்தன. சற்று தொலைவில் எங்கோ இருந்த அபார்ட்மென்டின் பால்கனியில் இருந்து காற்றுக்கு உற்சாகமாய் படபடக்கும் துணிகளின் சத்தம் ஜகனின் காதுகளில் லேசாக கிசுகிசுத்து. 

சற்று நேர நடைக்கு பின்னர், பாக்கெட்டில் இருந்த செல்போன் அவசரக் குரலில் கிணுகிணுக்க, அதை எடுத்து உயர்த்திப் பார்த்தான். "ஜான்சிஸ் டாட்" என்று செல்போன் திரையில் மின்னிய எழுத்துகளைப் பார்த்து லேசான எரிச்சலுடன் டிக்ளைன் பட்டனை அழுத்தினான். இப்படித்தான் முன்பு ஒருமுறை ஜான்சியுடன் ஏற்பட்ட சண்டையின் போது, இவர் போனில் தன்னை அழைத்து ஜான்சியிடம் திரும்பிப் போக சொன்னது நினைவு வந்தது. இந்த முறை எக்காரணத்தைக் கொண்டும் மாமனாரின் தொலைபேசி அழைப்பை எடுக்க கூடாது என்று திடமாக தீர்மானித்திருந்தான். உடனடியாக அவர் தொலைபேசி எண்ணை பிளாக் செய்தான். 

மணி நள்ளிரவு பன்னிரெண்டுக்கு மேல் ஆகி இருந்தது. மேலும் சிறிது தூரம் நடந்து தெருமுனையில் திரும்பிய பின்னர் ஒரு சைக்கிளில் கேனுடன் நின்று கொண்டிருந்தவரை சுற்றி ஒரு பத்து பதினைந்து பேர் நின்று கொண்டிருந்தனர். அப்படி என்னதான் நடக்கிறது என்ற ஆர்வத்தில் ஜகன் எட்டிப் பார்த்தான். வேறொன்றுமில்லை நமது தேசிய பானமான தேநீர் விற்றுக்கொண்டிருந்தார். ஆம் நடமாடும் டீக்கடை. டீ மட்டுமல்லாமல், சமோசா, மசால் வடை, சிப்ஸ், பிஸ்கட் போன்ற பல ஐட்டங்களை வைத்திருந்தார். அதை பார்த்ததும், ஜகனுக்கு இரவு எதுவும் சாப்பிடாதது நினைவிற்கு வந்து பசி வயிற்றை கிள்ளியது. ஒரு டீயும் இரண்டு சமோசாவும் கூடவே இரண்டு வடைகளையும்  வாங்கிக்கொண்டு அருகில் மூடி இருந்த கடை வாசலில் அமர்ந்தான். ஒரு வடையை எடுத்து கடித்தவன், பரவாயில்லை இந்த நேரத்திலும் வடை லேசாக சூடாவே இருக்குது என்று தனக்குள் முணுமுணுத்துக்கொண்டான். அடுத்ததாக சமோசாவை எடுத்து கடிக்கும் போது, ஜான்சி எதுவும் சாப்பிட்டிருப்பாளா என்ற நினைவு வந்தது. அவளை கூப்பிட்டு கேட்கலாமா என்று நினைத்து, பின்னர் வேண்டாம் இன்னும் கோபத்தில் தான் இருப்பாள். நாம் போன் பண்ணினாலும் எடுக்க மாட்டாள் என்று தனக்கு தானே சமாதானம் செய்து கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பித்தான். சாப்பிட்டு விட்டு அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போது செல்போன் மீண்டும் கிணுகிணுத்தது. சற்று எரிச்சலுடன் யார் என்று செல்போனை நோக்கி மம்மி என்று பார்த்ததும், உடனடியாக எடுத்து 'மம்மீமீமீ' என்று அழுகுரலோடு பேச ஆரம்பித்தான்.

"டேய் ஜகன்,  என்னடா ஆச்சு, உன் மாமனார் போன் பண்ணி நீ வீட்டை விட்டு வெளியே வந்துட்டதா சொல்றாரு. நீ இப்போ எங்கே இருக்கே ?"

"மம்மி அவளோட டார்ச்சர் தாங்க முடியலே மம்மீ. ரொம்ப கொடுமை படுத்துறா. எதுக்கெடுத்தாலும் கேள்வி கேட்டு சண்டை போடுறா மம்மி. எனக்கு உயிரோட இருக்கவே புடிக்கல."

"ஜ..ஜகன், அப்படி எல்லாம் பேசாதேடா. பைத்தியக்காரத்தனமா எதுவும் பண்ணிடாதே. சரி, இப்போ எங்கே இருக்கே."

"இங்கேதான் வீட்டு பக்கத்துல இருக்கேன் மம்மி. பசிக்குதுனு இப்போதான் வடையும் சமோசாவும் சாப்பிட்டிட்டு டீ குடிச்சேன்."

"ஏண்டா இப்படி சரியா சாப்பிடாம கண்டதை வாங்கி திங்குறே. உன் தங்கச்சி வித்யா அங்கே ஹைதராபாத்திலேயே தானே இருக்கா. அவ வீட்டுக்கு போய் இருக்கலாம்ல ?"

"எனக்கு எதுவுமே தோணலே மம்மி, அப்பிடியே நடந்து வந்து இங்கே உக்காந்துட்டேன்."

"இப்படி உனக்கு சோறு போடாமே இருந்திருக்காளே ? என்ன பொம்பளை இவ. பேச்சு மட்டும் அவளுக்கு வாய் கிழியும். ஏன், வீட்டுலே உனக்கு சமைச்சு போடறதுக்கு என்னவாம் அவளுக்கு."

"நீ வேறே மம்மி. நான் தான் அவளுக்கு காபி குடுக்கறதுலே தொடங்கி முழு சமையலும் செஞ்சு போடுறேன். ஆபீஸ்க்கு லஞ்ச் கூட பேக் பண்ணி குடுத்துடுறேன். நேத்திக்கு கூட  நான் தான் கடையிலே மாவு வாங்கிட்டு வந்து அவளுக்கு தோசை சுட்டு தந்தேன்."

"ஐயோ, உன்னை எப்படி எல்லாம் வளர்த்தேன். நீ என்னடானா, இப்படி பொண்டாட்டிக்கு சமைச்சு போட்டுட்டு இருக்கே. நல்ல வேலை, இதையெல்லாம் பாக்காம உங்க அப்பா போய் சேந்துட்டாங்க. என் தலையெழுத்து, இதையெல்லாம் பாக்கணும்னு இருக்கு. என்னதான்டா பிரச்னை உங்களுக்குள்ளே ?"

"மம்மி...நீ வேற...புலம்ப ஆரம்பிச்சுடாதே. நான் ஏற்கனவே டென்ஷன்ல இருக்கேன். நான் எல்லாத்தையும் விவரமா நேர்லே சொல்றேன்."

"நீ பேசாம, வித்யா வீட்டுக்கு போயிடு. அவ வேற நேத்துல இருந்து அண்ணன் ஏன் போனை எடுக்கவே மாட்டேங்குறான்னு கேட்டுட்டு இருந்தா."

"நான் தான் வேணும்னே போனை எடுக்கலே. ஜான்சி முன்னாடி நான் வித்யாகிட்டே பேசினா, அவ சாமியாடிடுவா."

"ஏன்டா இப்படி தொடைநடுங்கியா இருக்கே. என்னத்த சொல்றது, எல்லாம் நம்ம விதி. சரி, இப்ப நீ என்ன பண்றதா இருக்கே ?"

"மம்மி, நான் காலைல முதல் பிளைட் பிடிச்சு சென்னை வந்துடுவேன். அங்கே இருந்து மத்தியானம் திருச்சி வந்துடுவேன்."

"இன்னிக்கு நைட் பேசாமே வித்யா வீட்டுக்கு போயிடு. நான் போன் பண்ணி சொல்லிடுறேன் அவளுக்கு."

"வேண்டாம் மம்மி, நான் நேரே ஏர்போர்ட் போயிடுறேன். முதல் பிளைட் காலைலே 5:50 எல்லாம் கிளம்புது."

"சரி, கிளம்பி வா. யார் கிட்டேயும் போன் பண்ணி எதாவது உளறிக்கிட்டு இருக்காதே."

"இல்லை மம்மி, ஜான்சியோட அப்பா கூட இப்ப போன் பண்ணினாரு. அவரோட போனை கூட நான் பிளாக் பண்ணிட்டேன்."

"வேறே யார் கிட்டேயும் போன் பண்ணி பிரச்னை பண்ணாம வீடு வந்து சேரு. காலைலே பிளைட் ஏறுறதுக்கு முன்னாடி, வித்யா கிட்டேயும் அவள் வீட்டுக்காரர் கிட்டேயும் ஒரு வார்த்தை சொல்லிடு."

"சரி, சொல்லிடுறேன் மம்மி. போனை வெச்சுடட்டுமா ?"

"சரி வெச்சுரு."

போனை வைத்தவுடன், டீ விற்றுக்கொண்டிருந்தவர் வேறு எதுவும் வேண்டுமா என்று கேட்க, மேலும் இரண்டு வடைகள் சாப்பிடலாமா என்று மனதிற்கு எழுந்த ஆவலை ஏனோ வேண்டாம் என்று அடக்கினான். அப்போது கூட்டமும் இல்லாததால் கொஞ்சம் பொழுது போகட்டும் என்று தெலுங்கில் அவரிடம் மாட்லாட ஆரம்பித்தான். 

"டெய்லி இந்த ஏரியாவுக்கு வருவீர்களா ?"

"எங்கே சார், சாயங்காலம் 5 மணி வரை இங்கே பக்கத்துலே துணி கடையிலே வேலை பாப்பேன். நைட்லே வந்து டீ விப்பேன். சில சமயம் ரொம்ப டயர்டா இருக்கும், அன்னிக்கி எல்லாம் சீக்கரம் போய் படுத்து தூங்கிடுவேன். இப்ப எல்லாம் ஒரு நாள் விட்டு ஒரு நாள் தான் விக்குறேன்."

"அப்படியா, எனக்கு இங்கே தான் பக்கத்துலே வீடு. இவ்ளோ நாள், நான் உங்களை பாத்ததே இல்லைனு தான் கேட்டேன்."

"இந்த ஏரியாவில் தான் சார் இருப்பேன், ஒவ்வொரு நாள் ஒவ்வொரு தெருலே இருப்பேன். நீங்க என் போன் நம்பர் எடுத்துக்கோங்க சார். ஒரு மெசேஜ் போட்டிங்கனா வீட்டுக்கே வந்து குடுத்துருவேன்."

"இந்த டீலிங் ஜகனுக்கு மிகவும் பிடித்து போக, அவர் நம்பரை வாங்கி, அவருக்கு ஒரு மிஸ்ட் கால் கொடுத்து பின்னர் அந்த நம்பரை 'டீ டெலிவரி மேன்' என்று சேவ் செய்து கொண்டான்."

அவரிடம் விடை பெற்றுக்கொண்டு, சிறிது தூரம் நடந்து மெயின் ரோட்டிற்கு வந்து, ஏர்போர்ட்டிற்கு செல்ல டாக்ஸி புக் செய்தான். டாக்ஸிக்கு காத்துக்கொண்டிருந்த நேரத்தில், செல்போனில் இருந்தே சென்னைக்கும், சென்னையில் இருந்து திருச்சிக்கும் பிளைட் டிக்கெட் புக் செய்தான். சிறிது நேரத்தில் டாக்ஸி வந்ததும் அதில் ஏறி அமர்ந்து இருக்கையில் சாய்ந்தான். ஏர்போர்ட் போய் சேர எப்படியும் ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேலே ஆகும் என்பதால், செல்போனில் ஹெட்செட்டை மாட்டி ஸ்பாட்டிபையில் 'ஏ ஆர் ரஹ்மான் ஹிட்ஸ்' தேடி எடுத்து லேசான வால்யுமில் பாடல் கேட்கத் துவங்கி பின்னர் சற்றே கண்ணயர்ந்தான். 

தொடரும்...